Bardzo krótka recenzja z drugiego odcinka Elementary.

Gdybym miała jednym słowem podsumować drugi odcinek "Elementary", byłoby to słowo "płeee".
Ponieważ jednak tak nie wypada na poważnym, sherlockistycznym blogu, teraz napiszę Wam dla picu kilka złożonych i szczegółowych zdań na temat odcinka. Osoby niecierpliwe mogą poniższy akapit całkowicie pominąć, ponieważ piosenka zamieszczona na końcu wyraża idealnie zarówno treść odcinka, jak i moje względem niego odczucia, a także nawet coś w rodzaju błagalnego apelu i symbolicznego podsumowania rozważanej w poprzedniej notce relacji między Ameryką a Wielką Brytanią.



Tym, którzy postanowili jednak przeczytać, serdecznie dziękuję. Są takie przypadki, gdy, jak mawiał książę Salina, trzeba zmienić wszystko, by wszystko pozostało bez zmian. Są jednak też i takie przypadki, gdy zmieniamy wszystko i, o ironio, wszystko posłusznie się zmienia. "Elementary", jak się domyślacie, to zdecydowanie ten drugi typ przypadków, a ja, jako osoba - co mogło Wam się rzucić w oczy - dość przywiązana do Doyle'a i jego postaci, nie jestem zachwycona, gdy z mojego najulubieńszego bohatera zostaje samo nazwisko oraz imię. Serio, w poprzednim odcinku dawałam mu szansę. W tym, kiedy odebrał telefon przedstawiając się jako "Sherlock Holmes", w pierwszym odruchu pomyślałam, że sobie kpi. Z rozmówcy albo z nas. I nie, skrzypce nie pomogą, zwłaszcza skrzypce otulone mgłą bolesnej londyńskiej tajemnicy (jezusicku, no ludzie, really, dlaczego, why, po co). Pomogłaby może trochę teatralna scenka w szpitalu (znów całkiem przyzwoity pomysł w kategorii "solidny procedural"), i całkiem nieźle pomyślany trick, że - trochę, odrobineczkę jak w "Reichenbach Falls" - my już stopniowo zaczynamy się obawiać, czy Holmes aby nie oszalał, a tu proszę jak wszystkich wykiwał. Ale wszystko niszczą histeryczne i kompletnie z czapy wzięte wygłupy Holmesa w rodzaju szalone wybudzanie się z transu na spotkaniu grupy wsparcia albo domowy pożar. Pomogłoby, gdyby wykorzystali Watson, skoro już tak ją fajnie zarysowali w pilocie, ale w tym odcinku oprócz jednej dobrej sceny, w której eksponują jej lekarskie kwalifikacje, wcisnęli pani doktor jakąś nudnawą sekwencję z nieinteresującym byłym, która to sekwencja prawdopodobnie przygotowała grunt pod przyszłe wątki obyczajowe, i to nie jest dobra wiadomość. Poprawy w strojach nie zanotowano, niestety - na marginesie, książę Salina też umiał sobie wybrać szalik, w przeciwieństwie do naszego bohatera. Chemii w relacji Holmes-Watson również, chociaż twórcy bardzo się starali stworzyć wrażenie, jakoby ścierały się dwie silne osobowości oraz kto się czubi ten jeszcze się polubi, bla, bla, bla. No nie wiem, ja bym na miejscu Holmesa nie wytrzymała z Watson, która z tą nieznośnie poprawną miną wypełnia swoje obowiązki i namawia do grzecznego siedzenia na terapii grupowej (żaden porządny Watson by tego nie zrobił). Na miejscu Watson nie wytrzymałabym z tym lekko histerycznym, mało fascynującym - bo wyzutym z wszelkiej charyzmy - wariatem. To naprawdę wzruszające, że oni jednak postanowili trzymać się razem przez cały sezon, ale twórcy muszą mnie dopiero przekonać, że za tą decyzją stoi coś więcej oprócz kasy tatusia Holmesa (co za upiorny pomysł, powstrzymałam się od komentarza przy pierwszym odcinku, ale najwyższy czas powiedzieć to wprost: to naprawdę nie działa). Nie, pretensjonalne rozmowy o poznawaniu się bliżej i tajemnicach z przeszłości również nie pomogą.

Czytelnikom mniej holmesologicznie zaangażowanym polecałabym po prostu odpuścić, bo są lepsze procedurale - na przykład takie, w których interesuje nas postać głównego detektywa, a nie, to, czemu scenarzyści tak go udziwnili. Ja oczywiście będę trwać na posterunku - to JEST Sherlock, najwątlejszy w przyrodzie, ale jednak Sherlock Holmes - i doniosę Wam, jeśli tylko zmieni się coś na lepsze. Umówmy się jednak, że do tego czasu raczej nie będę już recenzować kolejnych odcinków, wiele jest ciekawszych holmesologicznych tematów.
A całą resztę mojego bólu, rozczarowania i zawiedzionych nadziei niech wyrazi: