Parę ciepłych słów na urodziny.

79 lat temu urodził się Jeremy Brett.
Mój Holmes.

Miejmy jasność w sprawie: jestem nieczułym i podłym Sherlockistą, nie roztkliwiam się nad aktorami i nie obchodzę ich urodzin. Oczywiście. Nigdy. Jak widać.
Ale, jak to czasem powtarzam, Jeremy to był taki człowiek i taki aktor, który potrafiłby rozkochać w sobie gorszych twardzieli niż ja. W chwilach wielkości jest takim Sherlockiem, jakiego nie wymarzyłby sobie nawet Doyle, wiecznie zajęty innymi, niby to ważniejszymi sprawami. W chwilach słabości jest większy niż kiedykolwiek. Nie było nigdy bardziej uczłowieczonego,  niedoskonałego, bliższego i zwyczajnie po ludzku zrozumiałego Sherlocka. Ani żadnego równie pięknie wyniosłego, żadnego tak idealnego, tak nieuchwytnego jak nieuchwytny może wydawać się tylko geniusz, żadnego tak niepojętego, czy to w momencie triumfu czy porażki. Nikt jeszcze nie budził zarazem tyle zachwytu, radości i żalu.
Nie było też nigdy Sherlocka równie gadatliwego. Jeremy mówi do nas więcej niż którykolwiek inny Holmes - twarzą, oczami, przepięknymi dłońmi, stworzonymi wręcz do delikatnych badań nad tytoniem, ekscentrycznych gestów, nerwowego zapalania papierosa. Przypatrzcie się czasem wszystkim tym psotnym minkom, przelotnym emocjom, śmieszkom, chmurom, ironicznym grymasom, surowym lub wzruszonym błyskom oczu. Oczy! Właśnie. W oczach Bretta siedzi przecież połowa dialogów, czasem ta ciekawsza, przemilczana w Kanonie połowa.
Czasem ta ciekawsza - ale dalece nie zawsze, bo głos Jeremy'ego to jeszcze inna historia. Nie było i nie będzie już może nikogo, kto potrafiłby tak marzycielsko opowiedzieć monolog o róży i tak nagląco, tak wspaniale rzucić "The game is afoot!"*, że podrywamy się jeszcze przed flegmatycznym Watsonem. Ten głos, gęsty i natarczywy, aksamitny i jedwabisty, pieczołowicie i teatralnie modulowany, wibrujący życiem - tak właśnie, tak dokładnie, idealnie zupełnie tak przecież powinien brzmieć Sherlock Holmes.
I dlatego, nie zważając na to, ile już pisałam Wam o moim Holmesie - o moim Jeremym, i jak wiele emocji przelewałam na cierpliwy serwer, zdecydowałam się na jeszcze jeden, malutki, urodzinowy prezent. W końcu, jak zawsze podkreślam, na Sherlockianach Brett - i wszyscy, którzy go kochają - powinni w sposób szczególny czuć się jak u siebie w domu. Tym bardziej wypada urządzić mini-przyjątko-niespodziankę i wypić chociaż kawę przy notce, za Sherlocka Bretta i za Jeremy'ego Hugginsa.
I może jeszcze osobno za ten jego śmiech, taki ciepły i taki groteskowy, wymyślony chyba specjalnie po to, żeby nawet w listopadzie dało się jakoś przeżyć.
***
Na koniec dodam tylko, że chciałam także w ten sposób przypomnieć o sobie tym, którzy z tych czy innych powodów nie widzą postów face-Sherlockianów. Nie stawiajcie na mnie kreski. Ja wrócę. Jestem teraz w krainie Mordor, gdzie zaległy cienie, kończę wypełniać pewną straszliwą misję, a straszliwe misje zawsze mają to do siebie, że trwają dłużej niż się przewidziało i znacznie dłużej niżby się tego pragnęło. Nie pozwalają mi tam trwonić sił i zapasów na notki. Ale jeszcze chwila i choćbym miała dać sobie odgryźć palec, wrócę do Was. Będzie notka o Sherlocku i o Beatlesach, o filozofii, o Star Treku, a nawet nowy szablon, na którym dla odmiany będzie widać literki :) Będą notki w poniedziałki. Rozpusta i niekończąca się sherlockistyczna balanga. Wierzę, że jeszcze tu będziecie :)

               (oczywiście domyślacie się, że to nie ja zrobiłam ten wspaniały filmik, tak dla                                                  jasności dodaję, żeby nie było złudzeń... :) )

*I nie mówcie mi, że Benedykt - Benedykt woła "The game is on" i to nie jest to samo. Nie jest.