piątek, 7 grudnia 2012

ShKA - 7 grudnia, G czyli GAME








G jak the GAME is afoot, czy też, jak wolą twórcy BBC-Sherlocka, on!

I to też jest jedna z tych czekonotek, które zostały wymyślone na samym początku. Sherlock jest dziś zajęty, a my zasuwamy w "The Testament of Sherlock Holmes"!



Sherlockista miał silną pokusę, żeby swoją recenzję "Testamentu..." zawrzeć w dwóch słowach:
ALE CZAD!

W skrócie: jeśli jeszcze nie graliście, to po prostu pędźcie do sklepu (może jeszcze najpierw upewnijcie się co do planów Mikołaja). No, chyba, że sama koncepcja gry komputerowej (która niewprawnemu graczowi zajmie ładnych paręnaście godzin) napełnia Was zgrozą i moralnym obrzydzeniem. Wtedy po prostu idźcie na tyle powolnym spacerkiem, żeby po drodze jakoś się do tego pomysłu przekonać.

Czyż to nie jest, po prostu Klasa i Styl?
I nie zamierzam zasłaniać się że "ja tak tylko jako maniak Holmesa" i "na grach to się nie znam", bo słyszałam co najmniej kilka entuzjastycznych opinii regularnych graczy, którzy często bardzo Sherlocka lubią, ale przede wszystkim lubią jednak fajne gry (chcecie dowodów? proszę: recenzja naprawdę fachowa, pisana w dodatku przez jednego z "naszych").

Wciąż nie znam się na grach - i chociaż dumna jestem z postępów, jakie poczyniłam od czasów poprzedniej recenzowanej tu gry, również Frogware'owego Holmesa i Rozpruwacza, to postępy te dotyczyły wyłącznie sprawności. Tym razem nie miałam już wrażenia, że otaczają mnie niepojęte zadania i nieprzezwyciężalne trudności  i nawet te najgorsze zagadki z przesuwaniem różnych rzeczy i dobieraniem cyferek raczej sprawiały mi przyjemność. (Nie wiem, doprawdy, czemu mój najdroższy mężczyzna twierdzi, że gra musi być pełna ponuractwa, beznadziei i zombich, bo wszyscy mówią tylko z rezygnacją "There's no point in going there!" albo "I need something!", zupełnie jakbym co chwila zaczynała kręcić się bezradnie w kółko poszukując jakiegokolwiek interaktywnego elementu... Twierdzi tak z czystej zazdrości, to pewne ;) ) 


Dla mnie-jako-dla-gracza była to zatem sama przyjemność, ale to i tak nic, w porównaniu z tym, ile rozkoszy sprawiła gra mnie-jako-Sherlockiście. "Kuba Rozpruwacz" był z kanonicznego punktu widzenia w najlepszym porządku. "Testament" - to majstersztyk. Byłam pod wielkim wrażeniem tego, jak twórcom udało się połączyć bardzo klasyczne i wierne przedstawienie postaci (Holmes na przykład oczywiście posiada obowiązkowy zestaw death frisbee i inverness ale po mieście chodzi ubrany tak elegancko, że aż miło popatrzeć, zwłaszcza jeśli przedtem oglądało się "Elementary") z niezwykle wręcz oryginalną intrygą i nietypową jak na Kanon, naprawdę ciężką atmosferą. Z jednej strony mamy pięknego, eleganckiego jak Brett Sherlocka, listy przybite nożem do kominka (pamiętacie B-czekonotkę?), popiersie, przebrania, poczciwą maszynę Watsona i tyleż innych dobrze znanych, swojskich, kanonicznych gadżetów. Z drugiej - coś nam w tym wszystkim nie pasuje, jak złamana fajka, która leży u Holmesa na stole.

Kopanie na cmentarzu to jedno z bardziej lajtowych
zadań w grze.
W "Kubie..." ciężkość atmosfery wynikała głównie z tego, że akcja toczyła się w bardzo barwnie przedstawionej dzielnicy Whitechapel, pełnej brudu, biedy, występku i nieszczęścia, a i same zbrodnie, naturalnie, były solidne, soczyste i obrzydliwe, co wiemy z historii. W "Testamencie" znów na dłuższy czas wracamy do Whitechapel, ale obdarci ludzie, nędzna klinika, sekcja zwłok, której osobiście musimy dokonać, obłąkani zbrodniarze w lochu i rozkopywanie grobów na cmentarzu to są rzeczy, które przynajmniej odwracają naszą uwagę od prawdziwego problemu.

I tu pozwolę sobie na OSTRZEŻENIE PRZED SPOILERAMI PIERWSZEGO STOPNIA - zdradzam jedną rzecz, którą przyjemnie jest odkryć samemu, stopniowo i jedną bardzo uroczą niespodziankę.



Wiadomo, że prawdziwy problem zaczyna się wtedy, kiedy to z Holmesem jest coś nie tak. Czasem wyobrażam sobie, że jeszcze gorzej poczułabym się, gdyby to Watson zaczął zachowywać się podejrzanie, ale taki zwrot akcji chyba po prostu rozbiłby w puch całą strukturę Sherlockowego świata. A najprawdopodobniej od początku w nic byśmy nie uwierzyli.

Ponury Sherlock to najlepszy
przepis na ciężką atmosferę.
W naszej grze jednak, i to ewidentnie, już od pierwszych chwil, coś jest nie tak z Sherlockiem. Zachowuje się arogancko - nawet jak na jego standardy. Wobec Watsona jest zgryźliwy, ale nieprzyjemne uwagi nie są podszyte zwykłym złośliwym humorem. Raczej goryczą, czy rezygnacją. Holmes z dziwną nonszalancją ignoruje stawiane mu zarzuty, oskarżenia z artykułów prasowych (tu niezwykle błyskotliwe nawiązania do Kanonu). Przekracza też wszelkie granice w relacjach z przedstawicielami Scotland Yardu (w tej grze po stronie policji występuje inspektor Baynes, ten spryciarz z WIST, który omal Holmesa nie przechytrzył). W prasie, która zwykle była po stronie Sherlocka, pojawiają się coraz bardziej napastliwe teksty. 

Klimat robi się zatem zupełnie taki jak w początkach końca Sherlocka w "Reichenbach Falls", ale my - wraz z Watsonem - niespecjalnie mamy czas się niepokoić, bo badamy kolejne, dość makabryczne zbrodnie (a Sherlockista musi przyznać, że chociaż zawsze uważał się za nadmiernie tkliwego na różne krwawe bodźce, w grze z wielką radością badał zmasakrowane ciała, osobliwie zaś lubił przeprowadzać chemiczne eksperymenty). To są naprawdę dobre, spójne i wciągające "odcinki" - po każdej partii badań musimy wyprowadzić prawidłowe wnioski na "tablicy dedukcji", żeby stworzyć hipotezy i ustalić dalszy plan działania. 

Toby!!! w tym miejscu Sherlockista po prostu pokochał tę grę!
Przez dłuższy fragment gry towarzyszy nam ktoś, kto wzbudził wielki entuzjazm w Sherlockiście-jako-dwulatku, którego poznaliście przy literce "E" i który oprócz słoni najbardziej na świecie kocha nisko zawieszone psy z kłapciastymi uszami. 
Ponieważ za grą ewidentnie stoją ludzie, którzy znają i kochają Kanon, pojawia się w niej wierny Toby i - uwaga! - można, a nawet trzeba nim sterować. Kto nie wie, jak to jest postrzegać świat z perspektywy basseta oraz skakać nim po drewnianych palach, ten, patrz wyżej, niech natychmiast biegnie do sklepu. 

Fragment z Tobym jest bardzo radosny i daje nam odrobinę oddechu, ale gdy się kończy, czujemy już, że dalej raczej nie czeka nas wiele wesołości. 


I tu ostrzeżenie przed SPOILERAMI DRUGIEGO STOPNIA. Wciąż, oczywiście, nie zdradzę zakończenia ani whodunit, ale zdecydowanie lepiej zobaczyć to wszystko w samej grze. Wiecie już co macie zrobić, prawda? Pędzić do sklepu! :) (I wrócić potem).


Najciekawsze w grze są bowiem - oczywiście - relacje między Holmesem i Watsonem. To, w jakiej dokładnie kolejności przeżyjecie poszczególne sceny zależy w pewnym stopniu od Waszych wyborów (ale generalnie rzecz biorąc gra nie ma alternatywnych rozwiązań), ale na pewno ułożą się one w niepokojący wzór. 

Opium den - bardzo, bardzo, bardzo!
błyskotliwa wariacja na temat
Kanonu (TWIS). I jedyne w grze zadanie
prawdziwie zręcznościowe. Warto
chociaż raz zrobić je źle. Słowo!
 I na pewno będzie smutno. Smutno patrzeć na Watsona, który tak bardzo nie chce stracić zaufania do Wielkiego Holmesa, do swojego najbliższego przyjaciela - ten jednak nie daje mu żadnych szans. Niczego nie tłumaczy. Nie rozwiewa nawet najgorszych wątpliwości. Tu drogi "Testamentu" rozchodzą się nieco z drogami "Reichenbach Falls". Ten Watson nic nie wie, nie jest wcale pewien, czy może Holmesowi ufać. Co gorsza, podejrzewa nawet, że Sherlock manipuluje nim, żeby oczyścić się z podejrzeń (coraz częściej rzucanych na niego publicznie).

I smutno patrzeć na Holmesa w chwili upadku. Trochę podobnie jak w wypadku "Reichenbach Falls", my także możemy mieć wątpliwości - w końcu naprawdę sporo było apokryfów, w których Holmes okazywał się w najlepszym wypadku groźnie zaburzony psychicznie, a w najgorszym: Kubą Rozpruwaczem/Moriartym/psychopatą. Ponieważ Watson coraz bardziej się miota, i my dużo łatwiej poddajemy się zwątpieniu, czy twórcy aby nie wymyślili naprawdę fatalnego rozwiązania całej sprawy. 

To jest taki moment, w którym walory czysto fabularne gry stają się naprawdę zaskakujące. W ogóle zresztą jest to gra bardzo filmowa. Sherlockista wciąż nie przywykł do growego rodzaju animacji ani do drobnych wpadek (Watsonowi miejscami robią się upiorne czarne oczy i wygląda wtedy zupełnie jak szatan w wersji prosto z "Supernatural") ale nieinteraktywne sceny w "Testamencie..." naprawdę go wciągały, a już zupełnie zachwycająca była muzyka. Czego tam nie ma! Umiejętnie wpleciony w autorską ścieżkę dźwiękową Mahler, przecudownej urody VII symfonia Beethovena. To jest prawdziwa klasa, a nie jakieś plumkanie bez wyrazu w tle. Sherlockista życzyłby sobie, żeby każda adaptacja Holmesa, w której nie musi się napocić nad wykombinowaniem, co trzeba zrobić, żeby chociaż wyjść z domu, angażowała go do tego stopnia.

I budziła w nim tyle emocji. Bo w zakończeniu są emocje. Szczególnie piękne, gdy Watson, w chwili, w której nie ma już żadnych nadziei na ocalenie przyjaciela, potrafi zejść do cuchnącego kanału, byle tylko czymś się zająć i nie myśleć. Momentami gramy w zwykłą, przygodową grę, martwimy się o właściwe układanie kolorowych kulek, wściekamy się na mechaniczne i niestosowne do sytuacji "What do you think Holmes?" Watsona, kiedy gdzieś utkniemy, i sporządzamy bombę metodą klik-przesuń. A momentami oglądamy naprawdę fascynującą, choć chwilami pełną patosu wersję przygód Sherlocka Holmesa. 

Muszę Wam powiedzieć, że mało co tak do niego pasuje, jak patos.

Pędźcie do sklepu!

(Możecie jeszcze zerknąć na zachwyty poważnych recenzentów w critics-trailerze poniżej.)



.

3 komentarze:

Ysabell pisze...

Testament jeszcze przede mną (mam nadzieję na hojnego Mikołaja :) ), więc od spoilerów nie czytałam, ale jestem napalona na tę grę od kiedy ją zapowiedzieli.

Na razie moją ukochaną częścią serii jest nadal "Przebudzenie" z miksem Holmes x Lovecraft. :)

Anonimowy pisze...

Umrę, ale zdobędę.

CheshireCatto pisze...

Ooo, widzę, że Sherlockista zrecenzował w końcu "Testament" :) Gra jest cudowna. Nawet lepsza od "Przebudzenia", a to jak dla mnie niemały wyczyn. Podpisuję się obiema rękami pod czekonotką Sherlockisty i bezwzględnie nakazuję tę grę wszystkim zdobyć (mniej lub bardziej legalną metodą) :P Naprawdę warto ^^